Δύο είναι οι αφορμές της επιφυλλίδας αυτού του μήνα: η πρώτη σχετίζεται με τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη που θυμίζουμε στους μαθητές μας στη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο του αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821: «Είμαστε στο εγώ κι όχι στο εμείς». Η δεύτερη αφόρμηση σχετίζεται με τη δειλή αν και σταθμισμένη επανεμφάνιση κάποιων πολιτικών ανδρών που ενοχλήθηκαν κατά καιρούς από την τηλεοπτική δημοκρατία.
Είναι αλήθεια ότι στις παρούσες συγκυρίες για τη διεθνή κοινωνία των λαών - κρατών μοιάζει να ξύνουμε πληγές και να ρισκάρουμε την ατομική μας ηρεμία με τέτοια κείμενα. Θα τολμήσουμε όμως προσβλέποντας σ’ έναν αξιοπρεπή δημόσιο διάλογο, απ’ αυτούς που προάγουν την αληθινή δημοκρατία της πολυφωνίας και της ανεκτικότητας. Είμαστε βέβαιοι δε ότι ο εκδότης μας δε θα αρνηθεί να φιλοξενήσει αντικριστά κείμενα επιχειρηματολογίας υπέρ της μιας ή της άλλης θέσης.
Και σήμερα σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου όλοι έχουν ανοίξει ακήρυχτο πόλεμο εναντίον όλων, σα να μην υπάρχει μια αλήθεια, αλλά πολλές που τέμνονται και αλληλοαναιρούνται, σ’ ένα λαό όπου η υπανάπτυξη σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού και δημόσιου βίου τον κατευθύνει στη διαφθορά, την οργανωτική διάλυση, την απαιδευσία και τη βαναυσότητα στην καθημερινή συμπεριφορά, νομίζουμε ότι ο στρατηγός Μακρυγιάννης είναι επίκαιρος, αν όχι αναγκαίος.
Παρατηρούμε, διαπιστώνουμε ή απλώς ψυχανεμιζόμαστε ότι ζούμε οριακά: στον τομέα της δικαιοσύνης, νιώθουμε ότι αν δεν έχουμε τα οικονομικά μέσα να στηριχθούμε στους προβεβλημένους εργάτες της Θέμιδας, κινδυνεύουμε όχι μόνο να αγνοηθούμε, αλλά να καταλήξουμε στη φυλακή.
Στον τομέα της οικονομίας νιώθουμε καθημερινά καυτή την ανάσα του ευρωβόρου χεριού στην τσέπη μας, των αλλεπάλληλων ανατιμήσεων, αλλά και την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να οριοθετήσει ένα modus vivendi, αλλά βιώσιμο για τους πολλούς. Στον τομέα των εξωτερικών υποθέσεων οι κάτοικοι των νησιών του Αρχιπελάγους όπως και των ακριτικών περιοχών της Μακεδονίας και της Θράκης μπορούν να επιβεβαιώσουν την ανασφάλεια του μέσου πολίτη για το εθνικό του αύριο, πόσο μάλλον το μεθαύριο.
Στον τομέα του περιβάλλοντος, η αυθαιρεσία και η θρασύτητα μετατρέπουν τον αέρα που ανασαίνουμε σε πολυτέλεια▪ όσο για τον τομέα της ανάπτυξης…βλέπετε πώς αναπτύσσονται σαν βδέλλες οι μισθοί των εκάστοτε ημετέρων σε κρατικούς θώκους, παρά τοις θρόνοις των υπουργούντων το λαό.
Αφήσαμε τελευταίο το χώρο της εκπαίδευσης, πιστεύοντας ότι όλα τα παραπάνω με τις προεκτάσεις τους ανάγονται στο ζήτημα της παιδείας: για ποια σχολεία να γράψουμε όπου ο πόλεμος μεταξύ των εκπαιδευτικών για τα περισσότερα ιδιαίτερα μαθήματα μετατρέπει το γραφείο των διδασκόντων σε χαρακώματα, σαν αυτούς τους ελώδεις και ασφυκτικούς τάφους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Για ποιους μαθητές; Είναι κι αυτοί στα χαρακώματα: οι μεν έχουν ανάγει την πενθήμερη εκδρομή της τελευταίας τάξης σε στόχο ύπαρξης μιας ανήσυχης εφηβείας, με όλα τα προβλήματα που συνεπάγεται και οι δε δίνουν διέξοδο στη ρεαλιστική απαξίωση του παρόντος στην προσπάθειά τους να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για το άτομό τους.
Ποιος φταίει για όλα αυτά; Εγώ που είμαι υπάλληλος σε κατάστημα, ο πατέρας μου ο παντοπώλης ή η θεία μου που ανάστησε τέσσερις κόρες στο χωριό; Εμείς δεν έχουμε βήμα να μιλήσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να οργανώσουμε δράσεις, να θεσμοθετήσουμε, να εμπνεύσουμε έστω, μια καλύτερη ζωή. Ούτε το βάθρο της πλατείας γύρω από το οποίο οι ‘’λαοθάλασσες’’ θα χειροκροτήσουν, ούτε την καρέκλα του υπουργικού συμβουλίου, ούτε το έδρανο στη Βουλή…ούτε καν ένα τηλεπαράθυρο.
Για ποια τηλεδημοκρατία οδύρεστε κυρίες και κύριοι; Ποιος την έφτιαξε, ανέθρεψε, εκμεταλλεύτηκε και δημιούργησε τις στρατιές των προδομένων παλιάτσων που ονομάζετε ‘’λαό’’, τους κομπάρσους της ιστορίας τους; Σίγουρα όχι πάντως ο μικροεπιχειρηματίας, ο βιοπαλαιστής, ο υπάλληλος ή η θεία Θέκλα. Γιατί αυτοί είναι ‘’στο εμείς’’ και το αποδεικνύει η καθημερινή τους πρακτική, με τη συντήρηση και ανατροφοδότηση των κοινωνικών δεσμών που τιμούν.
Η αρχαία ελληνική πολιτική κοινωνία του εμείς, της πόλης – κράτους, αλλά και της βυζαντινής ενορίας κατά τους επαχθείς αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, μετατράπηκε ταχύτατα από συλλογική σε ατομοκεντρική. Ο νόμος της ζούγκλας καταλύει τους θεσμούς τους κερδισμένους με αίμα και πόνο βαθύ. Με πληγές ιστορικές που διατρανώνουν την ανάγκη για ελευθερία και σεβασμό στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου